Karalayanlar

Büyük Harflerle UNUTMAK

Biri olmak lazım bence en azından biri için. Siz o biri için hala nasıl bir değeriniz olduğunu bilmiyorsanız en iyi yoldur unutmak. İstemeye istemeye unutmak hemde. Her gece şarkıların sizi ağlayarak uyutup sabah uyanmayı istemeyecek kadar üzücü duruma getirmesidir unutmak. Unutmak acıdır ama hiçbir acı sonsuz değildir üflersin geçer bazılarına biraz daha çok üflemen gerekir sadece, hepsi bu. Unutmak aşkınızın küçüklüğünden değil çaresizliğinizin büyüklüğündendir. Unutmak maviyi kaybetmek gibi bence hemde en sevdiğin tonunu. Unutursun, önce yüzünü sonra gülüşünü, ses tonunu, ellerini, onunla yaptığın tüm çocuklukları, yan koltuğunda kafanı onun omzuna yaslayarak yaptığın uzun seyahati, anlamsız şeylere saatlerce güldüğünüzü, neleri sevdiğini, sinirlendiğinde susuşunu, güldüğünde çukurlaşan yanaklarını ve en acısı kokusunu. Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var, unutmak diye bir şey yok belkide bu bizim yalanımız. Kendimizi kandırmak için söylediğimiz. Ama ne demiş Nazım Hikmet gitmek sadece bir eylemdir unutmak ise kocaman bir devrim...

Kafamı Hissetmiyorum

Bazı insanlar vardır toplumun bir parçası değildir onlar. Müziğin sesini duymayanlar, deli zanneder onları. Tekdüze yaşamayı sevmezler herkesleşmiş hayalleri yoktur mesela. Tek amaçları yüksek okullar bitirip ev, araba sahibi olmak degildir. Hayata hep farklı bir açıdan tutunur o insanlar. Eline aldıkları fotoğraf makinesinin objektifi bile farklıdır, başka bir açıdan görürler dünyayı. Çoğu insanın göremediği incelikleri farkeder o insanlar. Sıradan olmayı sevmezler. Düzgün bir işi, bir evliliği, çocukları olmasını değilde bir karavanla evini tüm dünyaya taşımak isterler mesela. O insanlar çayı kaç şekerle içtiğinizi bilmekten ziyade açık çay içerler hep bardağın diğer tarafından sizi görebilmek için. Müziğin ritminden çok sözleriyle ilgilenirler mesela. Bir şarkı onları alıp çok uzak bir yerlere götürmüyorsa o şarkı olmamış demektir. Onca yanlışın içinde doğru olmaktan da yorulurlar bazen. Bulundukları yeri sorgulayıp mutsuz da olurlar. Yaptıkları şeyin toplum tarafından onaylanmasıyla da pek ilgilenmezler. Bende o insanlardan biriyim ve sizinle yaşamayı öğrenemediğimden kafamı hissetmiyorum...

Özlem

Bir yerlerde bir kadın yanağında soğuyan gözyaşları eşliğinde "sana olmayan özlem bir şeye benzemiyor" diyordu. Başka bir yerde bir adam "gözleri gözlerime değince su katılıyordu rakıya denizler açılıyordu önümde" diye anlatıyordu özlemini. Başka bir kadın yalnızlığıyla kareli battaniyesine sarılırken "bu özlemek ne pis bir şey ayakkabının altına yapışmış sakız gibi en sevdiğin ayakkabı hem de" diye düşünüp buruk bir şekilde gülümsüyordu. Çok uzaklarda başka bir adam "özlemek mi ona benzeyen her şiire sarılasım geliyor" diyordu. Hiç bilmediğimiz yerlerde bir kadın "özlemek ölmekten sadece iki harf fazla be çocuk" diye fısıldıyordu kendi yalnızlığının bile duyamayacağı bir tonda. Azı çoğu yoktu işte özlemenin her türlüsü ağırdı. Özlemek sadece sevgiliye duyulan özlem değildi ki yağmur yağdıktan sonraki toprak kokusunu da özlerdi insan, çocukken kıymetini bilmediği oyuncaklarını da, düştüğünde dizinin kanamasını bile özlerdi. Özlerken burnunun direği sızlardı insanın öperken koklayarak öptüğü için. Hani bazen deriz ya içimde kötü bir his var diye belkide özlemektir o belkide özlemenin acemisi olduğundan kötü bir his derdi insan. Bazen bir gülüşü özler insan bazen bir kokuyu bazen bir sureti ama en acısı herşeyini unuturda tek kokusu kalır ya aklında işte o zaman anlar özlemenin acımasız bir yokluk olduğunu. Sanırım tüm mucizeler biz özlemeyi bıraktığımız anda gerçekleşecek

Göğe Bakalım

Belki bilenleriniz vardır Turgut Uyar'ın göğe bakma durağı şiirini. Bu şiirin bendeki yeri çok özeldir. Gittiğim her şehirde bir göğe bakma durağım var benim. Bazen bişeyler olur ve birilerine anlatmanız gerekir ben bu güne kadar beni çok iyi dinleyen birini tanımadım o yüzden tüm mutluluğumu, hüznümü göğe anlattım. O durakta herkes otobüs beklerken ben durup öylece göğe bakardım. Hatta bazen kafayı bununla bozup finalleri bırak göğe bakalım hatta okulu bırak göğe bakalım dediğim arkadaşlarım oldu. Sonucunda bana anlamsızca bakan iki çift gözle karşılaştım. Belki size de saçma gelicek ama benim kendi içimde çok derin bir dünyam var. Bazen o durağa gidip gece yıldızları izlediğim de olmuştur benim. Bazen saatlerce durup göğe bakarak konuştuğum zamanlarda.

Göğe Bakma Durağı

İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım

Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından

Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından

Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar

Şu aranıp duran korkak ellerimi tut

Bu evleri atla bu evleri de bunları da

Göğe bakalım

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım

İnecek var deriz otobüs durur ineriz

Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya

Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum

Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun

Herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam

Herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım

Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda

Beni bırak göğe bakalım

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım

Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum

Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi

Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor

Seni aldım bu sunturlu yere getirdim

Sayısız penceren vardı bir bir kapattım

Bana dönesin diye bir bir kapattım

Şimdi otobüs gelir biner gideriz

Dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç

Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin

Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat

Durma kendini hatırlat

Durma göğe bakalım

Turgut Uyar

George Bernard Shaw Sözleri

Eğer yürüdüğün yolda engeller yoksa o yol seni bir yere götürmez.

Bazı insanlarla yüzleşmek zordur, haksız çıkarsın. Çünkü onların galip gelecekleri ikinci bir yüzleri daha vardır.

Akıllı adam aklını kullanır. Daha akıllı adam başkalarının da aklını kullanır.

Ne istersen yapabilirim gibi geliyor bana, çünkü istediğim hiçbir şey yok artık.

Hayvanlar benim arkadaşlarım ve ben arkadaşlarımı yiyemem.

Bir kadın, bir koca buluncaya kadar geleceği konusunda endişelidir. Bir erkek ise ancak bir kadınla evlendikten sonra geleceği konusunda endişelenmeye başlar.

Keyifler değildir yaşamı değerli yapan. Yaşamdır, keyif almayı değerli kılan.

Dünyada iki tane trajedi vardır. Biri kalbinizdeki tutkuyu yitirmek, diğeri ise kaybettiğiniz tutkuyu geri kazanmaktır.

Bazı insanlar, bazen insanlar.

Bir dindarın bir şüpheciye göre daha mutlu olmasının, sarhoş bir kişinin ayık bir kişiye göre daha mutlu olmasından farkı yoktur.

Köle gibi eğitilenler, köle gibi yönetilebilirler ancak.

Birisi olacaksa; geçmişimi merak ederek değil, geleceğimi hayal ederek gelsin! Korkaklarla yürüdüğüm yolda, tek kalmaktan yoruldum.

Bize bir kaç deli gerek, şu akıllıların yol açtığı duruma bak!

İşleyebileceğiniz en büyük günah, başkasından nefret etmek değil, ona kayıtsız kalmaktır. İnsanlık dışı olmanın özü nefret değil kayıtsızlıktır.

Suskunluk, aşağılamanın en iyi anlatım biçimidir.

Kaplan adamı öldürmek isterse adı vahşilik, adam kaplanı öldürmek isterse adı spor olur. Suç ile adalet arasındaki fark da bundan büyük değildir.

Çıplak bedenler bizi şaşırtmıyor artık, çıplak beyinlerdir varlığına dayanamadığımız.

Bir kez kalp kırıldı mı, geriye dönüş yoktur bunun. Hiçbir şeye aldırmaz olursunuz. Mutluluğun sonu, huzurun başlangıcıdır bu.

Kanat aç sen kalbim, kanat aç engine. Aşkın bir yük oldu, düşemedin dengine.

Gelecekte doktorların hastalarına yazacakları reçete, Müslümanların kıldığı namaz ve tuttuğu oruç olacaktır.

İlk aşkımız biraz sersemlikle bir hayli meraktan ibarettir.

Yaşlandığımız için oyun oynamayı bırakmayız, oyun oynamayı bıraktığımız için yaşlanırız.

Tecrübelerimizle biliyoruz ki; kimse tecrübelerden ders almıyor.

Yirmisinde komünist olmayanın kalbi, kırkında hala komünist olanın aklı yoktur.

Tecrübe, insanların hatalarına verdikleri isimdir.

Müşkülün müşkül üstüne, problemin problem üzerine yığıldığı günümüzde, bütün problemleri bir kahve içme rahatlığında çözen Hz. Muhammed’e, beşeriyetin çok ihtiyacı vardır.

Bilgi paraya benzer, kazandıkça tutkuya dönüşür, ancak bu iyi bir tutkudur.

Dertli olmanın sırrı, dertli olup olmadığımızı düşünecek kadar boş vakte sahip olmamızdır.

Para açlığı giderir, mutsuzluğu değil, yemek mideyi doyurur, ruhu değil.

Sözünüz senediniz kadar sağlam olamaz; çünkü belleğiniz hiçbir zaman onurunuz kadar güvenilir olamaz.

Benim şaka tarzım doğruyu söylemektir. Doğru dünyadaki en komik şakadır.

Hatalarla dolu bir hayat, hiçbir şey yapmadan geçirilen bir hayattan daha onurludur.

Kendi dilini bilmeyen başka dil öğrenemez.

Sorun çaresizlik değil, isteksizlik. İsteksiziz, çünkü çocuklukta bize uygulanan ilk şey, içimizdeki isteği öldürmektir.

Kahramanca can vermek yeteneksiz kişilerin ünlü olabildikleri tek yoldur.

Attığınız tokada karşılık vermeyen kişiden sakının: o hem sizi bağışlamaz hem de kendinizi bağışlamanıza olanak bırakmaz.

Beğenmediğiniz bir şeyi alkışlamak, yalan söylemenin birçok çeşidinden biridir.

Evlilik, pencere kapalıyken asla uyuyamayan bir erkekle, pencere açıkken asla uyuyamayan bir kadın arasındaki ittifaktır.

Biz iki hırsız arasında kendimizi ifade ederiz. Düne ait üzüntüler ve yarına ait korkular.

Diş ağrısı çekenler dişleri sağlam olanları; yoksulluk çekenler de parası çok olanları mutlu sanırlar.

Sessizliğe inananlardan yanayım; bu konuda saatlerce konuşabilirim.

Gençken yaptığım on şeyden dokuzunun başarısızlıkla sonuçlandığını gördüm. Başarısız olmak istemiyordum onun için ben de on kat daha fazla çalıştım.

Gerçek şu: özgürüm, sağlıklıyım, mutluyum ve patlıyorum sıkıntıdan!

İnsanlar kendi durumlarıyla ilgili olarak her zaman koşulları suçlar. Ben koşullara inanmam. Bu dünyada yol alan kişiler, ayağa kalkıp istedikleri koşulları arayan ve bulamadıklarında yaratan insanlardır.

Yanlışlık fare deliğinden geçer, doğruluk kapılardan sığmaz.

Ölümü ortadan kaldırırsanız, doğum gereğini de ortadan kaldırırsınız: üremeyi sürdürürseniz, çocuklara yer açmak için sonunda yaşlıları öldürmek zorunda kalırsınız.

İnançlı birinin inançsız birinden daha mutlu olduğu fikri, sarhoş birinin ayıktan daha mutlu olduğunu iddia etmek gibidir.

Hayatta saadeti yapan şeyler çok küçük parçalardır. Bir iyilik, bir gülümseme, tatlı bir bakış, iyi bir dilek. Aslında mutlu olanlar, bu küçük şeylerin huzuruna varmış olanlardır.

Demokrasi, hak ettiğimizden daha iyi yönetilmeyeceğimizi garanti eden bir sistemdir.

İnsanların ölmesiyle yaşamın gülünçlüğü nasıl değişmezse, insanların gülmesiyle de yaşamın ciddiliği değişmez.

Akılsızın biri, ülkesinin en akıllı insanını aşabilir. Bunu yapmaya can atar hatta.

Gencim ben. Yaşamımda bir şeyler olmasını öylesine istiyorum ki. Onların yaşına gelince hiçbir olaya karışmadan yaşamak isteyeceğimi söylüyorlar. Onların yaşında değilim ki ben.

Savaşları kazanabilir, kentleri zapt edebilirsiniz ama ulusları fethedemezsiniz. Hala anlamadınız mı bunu?

Bütün zekâmı, yeteneğimi, şöhretimi, eserlerimi akşam eve zamanında gelip gelmeyeceğimi merak eden bir kadın için feda edebilirim!

Siz var olan şeyleri görür ve şöyle dersiniz: Neden? Oysa ben olmayan şeyleri hayal eder ve derim ki: Neden olmasın?

Yaptığınızı, bir başka budalanın, bunları sizden beklediğini düşündüğünüz için yapıyorsanız, onun sizden bunları beklemesi de, sizin onun bunları beklediğini umduğunuzu sandığından ileri geliyorsa, herkes istemediği bir şeyi yapıyor demektir. O zaman ortaya budalaca bir durum çıkar.

Çılgın mı doğmuştum, yoksa fazla mı akıllıydım bilmiyorum; benim dünyam yeryüzüne uygun değildi. Düş dünyasından çıkıp gerçeklerle karşılaşınca tedirgin oluyordum. Toplumun dışında, siyasetin dışında, sporun dışında, kilisenin dışındaydım. O günlerde, eğer öyle bir deyim bulunsaydı,” her şeyin dışındaki ” denebilirdi bana.

Dâhiler, içkiyi bir ilaç gibi kullanıp içe içe yaşamsal sermayelerini tüketebiliyorlar. Atatürk, bu yolla Türk uygarlığını kurtardı; ağzına bir damla içki koymayan Hitler ise Almanya’yı batırdı. Edmund Kean, Frederick Robson ve Charles Dickens, kızıştıran uyarıcılarla yaşamlarını sürdürebildiler. Bu onlara “olumsuzluk”. Denen en yüce profesyonel unu sağladı; ama hepsi altmışına varmadan öldüler.

İhanet

'Hayat aslında bir okuldur.' Bu lafı herkes söyler. O çok bilenler özellikle. Bence hayat tek dersi olan bir okul diğer olaylar ise bu dersin bir alt sürümü gibi bir şey. ''Hayat aslında bir okuldur.' Bu lafı herkes söyler. O çok bilenler özellikle. Bence hayat tek dersi olan bir okul diğer olaylar ise bu dersin bir alt sürümü gibi bişey. 'İHANET'

Bizler hep ihanete uğradık hayatımız boyunca ve her ihanete uğradığımızda da kendimizi suçladık. Her fırsatta bir rakı içtik. İnsanın en ağır ihanet sınavı şu sırayla gelişir. İlk ailesi tarafından ihanete uğrar. Anne baba ayrılır ya da büyük bir yalan. Ve bizler o küçük yaşlar da küçük beynimizde bunu büyültürüz. Zaten zor olan durumu kendimize daha da zorlaştırırız. Her zaman yalnız kaldığımızı düşünürüz. Ardından biri gelir ve ne yazık ki bir insandır. İnsanlar ihanet eder... Bu durum doğamız gereğimi var bilmiyorum ama böyle. Ardından o giden sevgilinin ardından bir kin bir nefret doğar ve intikam serüveni başlar. O sıra bir dost gelir halbü ki ne güzel insandır o dost sırtımızı sıvazlarken! İnsan hiçbir zaman onunda diğer insanlar gibi olacağını düşünmez ama ne yazık ki insandır o da! Ardından bu kin bütün insanlara döner ki asıl serüven burada başlar! Nedenini bilmiyorum ama sinirli ve kin tutan insanlar her zaman dikkat çekerler yalnız kişiler! Birden etrafı sahte dostlarla dolar hani o lafta yanınız da olanlardan var ya onlardan! Artık herşey için çok geçtir toplum içinde o bireyde bu dostlar içinde insan olmuştur ne yazık ki!

Ama ben çok şanslıyım ailem tarafından bu denli bir ihanete uğramadım ve benim dostlarım hep o sonradan insan olmuş bireylerlerden oluştu! Tabi bu durum biraz zaman aldı o sıra ben de bir çok insan tanıdım ama dediğim gibi herşey için çok geçti artık! İhanetlerin ve bizi bu yaşama sürükleyen sürüden intikam alma vakti gelmişti!'

Bizler hep ihanete uğradık hayatımız boyunca ve her ihanete uğradığımızda da kendimizi suçladık. Her fırsatta bir rakı içtik. İnsanın en ağır ihanet sınavı şu sırayla gelişir. İlk ailesi tarafından ihanete uğrar. Anne baba ayrılır ya da büyük bir yalan. Ve bizler o küçük yaşlar da küçük beynimizde bunu büyültürüz. Zaten zor olan durumu kendimize daha da zorlaştırırız. Her zaman yalnız kaldığımızı düşünürüz. Ardından biri gelir ve ne yazık ki bir insandır. İnsanlar ihanet eder... Bu durum doğamız gereğimi var bilmiyorum ama böyle. Ardından o giden sevgilinin ardından bir kin bir nefret doğar ve intikam serüveni başlar. O sıra bir dost gelir halbuki ne güzel insandır o dost sırtımızı sıvazlarken! İnsan hiçbir zaman onunda diğer insanlar gibi olacağını düşünmez ama ne yazık ki insandır o da! Ardından bu kin bütün insanlara döner ki asıl serüven burada başlar! Nedenini bilmiyorum ama sinirli ve kin tutan insanlar her zaman dikkat çekerler yalnız kişiler! Birden etrafı sahte dostlarla dolar hani o lafta yanınız da olanlardan var ya onlardan! Artık her şey için çok geçtir toplum içinde o bireyde bu dostlar içinde insan olmuştur ne yazık ki!

Ama ben çok şanslıyım ailem tarafından bu denli bir ihanete uğramadım ve benim dostlarım hep o sonradan insan olmuş bireylerlerden oluştu! Tabi bu durum biraz zaman aldı o sıra ben de bir çok insan tanıdım ama dediğim gibi her şey için çok geçti artık! İhanetlerin ve bizi bu yaşama sürükleyen sürüden intikam alma vakti gelmişti!

istanbul

İhtimal vermezdim o sokaklarda mutlu adımlar atacagıma
Sanki cennetteydim onunla dolaşırken sahil kenarında
Tek dileğim vardı zaman dursun derdim o anda
Ahh işte gel görki hayat bi kez daha yendi bizi
Nasılda güzeldi o güneşin batışı vapur sesleri ve martı çığlıkları
Bilirim kim sevmezki zaten böyle akşamları
Unutursun herşeyi bi anda alır büyüsü altına
Lakin geç bozulur büyüsü bak sersemim hala

Saflığım doruklardaydı sadece mutluydum ve sürekli gülüyordum
En azından öyle olduğumu düşünüyordum çünkü mutluluğa acemiydim
Nolcak şimdi diyordum sonu ne yani bu böyle gidecek mi ?
İşte şimdi anladım sadece fazla fazla kaptırmışım kendimi

Sevemedim o şehri beni üzceğini hissetmiştim sanki
Eksikte olsa anılarım kaldı orda , kalsında
Vedalaşırken gözleri kal dercesine bakıyordu bana
Madem büyüksün İstanbul bizi ayırmasana
İnceden sessizlik oldu şehir bile susmuştu o anda
Yorgun olduğumu hissettim birden aniden yıkılırcasına
O zaman anladım bu hikayemde buraya kadarmış aslında
Rıhtımımdan bir gemi daha kalkıp gitti sonsuzluğa
Uzattım biliyorum
Madem öyle son sözümü söylüyorum. İSTANBUL SENİ SEVMİYORUM

Sosyalizm Nedir?

Terimsel anlamı: üretim araçlarının kamunun, devletin elinde olması, ekonomik etkinliklerin kâr yerine insanların gereksinimlerini karşılaması gerektiğini öne süren, değer olarak emeğe önem veren, toplumun örgütlenmesinde köklü değişiklikler amaçlayan siyasal öğreti.

Sözlükte yazanlar bu olsa dahi bence sosyalizm komünizm ile kapitalizm arası bi durumdur. Bunun en iyi örneği ise nazilerdir. Almanca açılımı Nationalsozialismus dir ve bunun Türkçe açılımı ise Nasyonal sosyalizm dir. Dikkat edecek olursanız her şey devlete aittir fakat işçiler yine çalışır ve herşey Almanya içindir. Daha sonra amacından sapmış da olsa.

Bunun yanı sıra bütün kamu kuruluşları ise halka ücretsiz hizmet sağlar. Üniversiteler, hastaneler, ulaşım, enerji kaynakları vs... Fabrikalar ve diğer iş alanları burjuvaların yani zenginlerin değil devletin olur.

Yalnızlık 2

Bazı insanlar sevgilim yok ve ben böyle iyiyim derler. Ne kadar doğru olduğunu bilmiyorum. İlk başlarda insana güzel gelebilir bu durum. Ama zaman geçtikçe yalnızlığın ne kadar kötü bir şey olduğunu anlar insan ve gittikçe kaybeder. Önce uzaktaki arkadaşlarını ardından yakınındakileri git gide ıssızlaşır insan. Tek başına kalır. Yalnızlık salgın bir hastalık gibi bir virüs gibi bir şeydir aslında.

Tıpkı bir kanser gibi yalnız kalır ve gittikçe yalnız kalırsın ve bu yalnızlık gittikçe üzerine yapışır. İnsanlarla tanışmak bu durumdan kurtulmak istersin ama bir bakmışsın artık onlardan biri değilsindir. O kadar çok yalnız kalmış ve yalnızken o kadar çok düşünmüşsündür ki artık onlardan biri değilsindir, anlamsız gelir o insanlar sana. Sıradan bir insan kadar basit düşünemezsin artık. Ve fark edersin ki toplumun sana dayattığı kadar basitleşemiyorsun. Bazen denersiniz birileriyle bir şeyler yapmayı ama sadece o insanları da incitirsiniz.

A.J Cronin Sözleri

1930 yılı idi. Bir gün midemden rahatsızlandım. Karım bir doktora gitmemi söyledi ise de aldırmadım. Günler geçtikçe rahatsızlık artıyordu. Bir gün karımın ısrarlarına dayanamayarak tanıdık bir hekime gittim. Bir parça bizmut içmemi tavsiye ederek, beni bir briç partisine çağıracağını sandığım arkadaşım, hayatımda çok büyük bir etki bırakan bir teşhis koydu: midemde ülser vardı. En az altı süreyle açık havada dinlenmem lazım geliyordu.

Acı olan mutlu olmamak değil, mutlu olabilecekken olamamaktır.

Cehennem, umudunu kaybetmektir.

Dinler çok,sebep ise birdir. Hepimiz kardeşiz.

Nefesinden feragat etmeyen, gerçek hürriyete kavuşamaz.

Üzülmek, yarının sıkıntısından bir şey eksiltmez. Sadece, bugünün gücünü tüketir.

Büyük tereddütlerden sonra İskoçya’nın bir yaylasında Talbert adlı köy yakınında bir çiftliği dinlenme yeri seçtim. Çalışmaya alışmış bir kimse için böyle sorumlu dinlenme kadar kötü acı olamaz sanırım. Daha birinci hafta sonunda çileden çıkmış durumdaydım. Bana her türlü beden hareketi yasak edilmişti. Tavuklara bakmaktan ve ineklerle dostluk kurmaya çalışmaktan başka yapacak iş kalmıyordu. Bir şeylerle uğraşmayı düşünürken aklıma yazmak geldi. Öteden beri içimde yazı yazmak hevesi duyardım. Hatta bazen karıma açılır, olanak olursa bir roman yazacağımı söylerdim. O bu sözlerimi tatlı bir gülümseyişle ciddiye almaz, “öyle mi sevgilim?” diyerek konuyu yavaşça hastalarıma ve mesleğime getirirdi. Yaylanın bu sessiz gölü kenarında bir seçme yapmak mevkisinde olan insanların önüne çıkan muamma şu anda benim de karşıma dikilmiş bulunuyordu. Yağmurdan ıslanmış, utangaç bir halde çiftliğe döndüm. Çöp tenekesinden nemlenmiş ve kirlenmiş kâğıtları çıkardım. Mutfağın fırınında kuruttuktan sonra masamın üstüne serdim. Tekrar çalışmaya başladım. Kendimi hırpalarcasına çalışıyor, artık kadere yenilmek, boyun eğmek istemiyordum. Bu iradeli çalışma, meyvesini vermekte gecikmedi. İkinci bir üç ay sonunda kitabımın altına (son) kelimesini yazdım.

Palyaçolar Geceleri Güldürmezler

kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının

belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize

kim sevmezdi çiçekleri filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan” dedi

bunu palyaço söyledi,
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım, yazmasam ağlayacaktım

herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım
sırf bu yüzden mi ağladım
alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz

biraz birazdım her şeyden
dün biraz sinirlenmiştim mesela
yarın bir kadını seveceğim biraz
biraz biraz kör oldum bügünlerde

ama rakı kadehlerini boşaltmayın
eksilmesin hiçbir şey
hiçbir şeyden dahi olsa
kalsın biraz

ii.

umursamıyorum yılgınlığımı filan
çünkü sessizce yaşanmalı her şey
bir devrim sesszce olmalı mesela
ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun

bir palyaço neden yalan söylesin ki
ben palyaço olsaydım söylemezdim
marangoz olsaydım da söylemezdim
ben insan olsaydım yalan söylemezdim!

hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını
kaç kilo çeker ki bir palyaço
hem neden yüzüme vuruyorsunuz
bir çirkin ördek yavrusu olduğumu

gocunmam ki ben, ben gocunmam
bir palyaço ne kara gocunmazsa
o kadar, o kadar gocunmam işte

rakı doldurun! eksilmesin

iii.

bitmedi, yazacağım daha
yazmazsam ağlayacağım çünkü
alçakça olacak biraz

hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik
her sokakta biraz daha eksilirdik
bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen
bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu
”duyamadım”, derdim, “tekrar et!”
sessizliğe bürünürdü o vakit her şey
sokaklar daha bir puslu
palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu
ve ben daha bir alçak olurdum
ağlardım biraz

hem sen kimsin, çekiştirme diyorum
hatta kuyruğuma basma diyorum
acıyor, tırmalarım,-
diyorum

kahrol, kahrol!
diyorum

iv.

geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda
korktum birden, kusacak gibi oldum
”olur öyle” dedi palyaço,
”herkes alçaktır biraz”
”otur ulan!” dedim, bağırdım ona
ben bazen bağırırım biraz

”rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
ben bazen eksilirim biraz
aslında hepimiz eksilirmişiz biraz
bunu sonradan öğrendim

ben aslında her şeyi sonradan öğrendim
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş
bunu da sonradan öğrendim

örneğin;

geçen gün bir kadınla seviştim
biraz değil çok seviştim

ya işte öyle palyaço
diyorum ki,
bunu da yeni öğrendim
sevişmek de eksilmekmiş biraz

v.

kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi, ben yazdım
yazmasam, alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz

bazen diyorum ki, palyaço,
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerindi dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi

biraz biraz anlıyorum ki,
yüzler eller, o terli vücutlar filan
her şey plastikmiş biraz

vi.

haydi sirtaki yapalım palyaço
rakı doldur, yine eksildik biraz.

Geçmiş Takibi

Bazen insanları anlamıyorum. Mesela bir insan biriyle ilişki kuracağı zaman neden geçmişine bakar ki? Ya da neden temiz bir geçmiş ararlar? Aslında insanlar geçmişi hatalarla dolu olan insanlarla evlenmeli. Çünkü hata yaptıklarında ne olacağını bilirler. Hatta bundan uzak dur dedikleri insanlarla birlikte olmalılar. Çünkü öyle insanlar aldatmazlar. Gözleri dışarıda olmaz. Zaten dışarıda ne olduğunu bilirler.

O insanlar sadece yanlarında biri olsun isterler. Güvenebilecekleri biri, her şeyleri olabilecek biri. Tıpkı onlar gibi uzun süre yalnız kalmış biri. Hayatı hatalarla dolu olan kişiler bazen sadece rakı içecekleri birini ararlar, bazen ise sadece dinleyecekleri birini, kimi zamansa susmayacakları kişiyi. Yorgun biri olmak istemezler artık, kurtulmak isterler. Çok fazla değer vermek isterler mesela.

Birlikte film izlemek bile mutlu eder bu insanları...